De veerde keuning

Aon ’t firmamint stoont ’n staar te blinke. Al e paar daog had heer die staar gezeen. Noets ierder had die dao gestaande. Heer kos ziech neet rappelere die staar oets ierder gezeen te höbbe. ’t Waors of die staar häöm get wouw vertèlle, meh wat?

Heer perbeerde zien zinne te verzètte meh dat lökde neet ech. Ederen aovend es ’t duuster woort stoont die staar dao te sjittere en zelfs euverdaag, oondaanks de zon en al häör leech, kós heer die staar aon d’n hiemel zien stoon.

Die staar had get te beduie meh wat? Heer dook in de beuk. En voont nao get zeuke ’n meugeleke verklaoring. Heer laos tot oets e teike aon ’t firmamint get hiel bezunders zouw laote wete. De minsheid wachde jummers op ‘ne verlosser, iemes dee us de weeg nao gelök en vreij zouw wieze. Zouw dat, – die staar – , dat teike zien?

’t Waors of die staar häöm trok um op reis te goon. Oonrös maakde ziech vaan häöm meister. Heer begos, of heer wouw of neet, ziech klaor te make veur ’n reis. Blieve boe heer waors, waor gein optie. En zeet wie heer vertrok ging de staar häöm veuroet. Heer woort gans blij vaan binne, heer voolt tot heer oonderdeil waors vaan e bezunder gebäöre.

Nao wat zouw heer op weeg zien? Wat zouw heer vinde op zienen toch? Zouw heer de verlosser vinde? De verlosser dee us oets belaof waors en boe de minsheid op zaot te wachte?

Gelök en vreij zouw eus deil weure stoont gesjreve. Meminte vaan gelök had heer wel ‘ns gekint in zien leve meh die hadde deks weer gaw plaots mote make veur meminte vaan zörg en sjagrijn. En vreij … es dat ‘ns zouw kinne, wat zouw dat ’n rös bringe oonder de lui. E zaoleg geveul maakde ziech vaan häöm meister. ’t Waors of de wereld um häöm heen opins e stök klaorder en luchteger woort. Zien verlange um de verlosser tege te koume in zien leve woort allein mer groeter.

Nao daog vaan reize kaom heer oetindelek in e klein pläötske aon. De staar die häöm aonhawwend de weeg had geweze bleef stoon en maakde gein aonstalte mie um weier te goon. Heer keek um ziech heer in d’n hoop e pelies te oontdèkke.
Op dat memint ging in e besjeije huiske de väördeur ope en drei sjieke manslui woorte door d’n hier des huizes oetgelaote. Heer daanke hun hartelek veur hun feziet en veur hun keuninkleke kedoos die ze aon ’t kinneke en zien moojerke hadde gegeve.

En zeet die drei weze op de staar die bove ’t huiske waors blieve stoon en heer … heer begreep de heimelse kemissie ouch die drei hei nao touw had gerope. Sint Joezep zaog häöm stoon en gebierde tot heer naoder moos koume en zoonder ouch mer e woord te zègke leidde dee häöm nao ’t bèdsje boe ’t kinneke laog te slaope. ’t Moojerke heel e wakend oug op häör zäönsje.

Toen bekroop häöm evels ’t geveul tot heer geine kedo bij ziech had veur ’t kleint. Heer stoont mèt leech han terwijl zie gemood op ’t punt stoont euver te loupe. Heer greep in zien binnetes en haolde zien blokfluit oet en heer begos meziek te make. ’n Hiemelse melodie völde de ruimte. De ein melodie nao de aander kloonk door ’t huiske. ’t Kinneke doog zien uigskes ope en loerde häöm aon en dao kaom ‘ne contente lach euver ’t snuutske vaan ’t kinneke.

Heer had ’n prachtege kedoo aofgegeve. Zien gemood in de vörm vaan meziek. ’n Taol die ’n eder versteit en rös en vreij bringk aon ’n eder dee daoveur ope steit. Voldoon ging heer trök nao de plaots boe heer vaandan waors gekoume um dao in gelök en vreij zien weier leve te leie. Heer had mage zien wat us belaof waors.