De oetnudeging

Wendy, de sjoendochter vaan Pierre en Els had de oetnudeging vaan häör awwers, Rudy en Sophie, euvergebrach. Häör awwers zouwe ’t leuk vinde  es Pierre en Els nao de nachmès in de  Slevrouwe bij hun e weurstebruudsje of e hinnevideeke zouwe koume ete. Daan koste ze gezamelek eve keersemès viere, veur de res kaom dao aanders toch niks vaan. Veur Pierre waors dat gein inkel probleem want heer wis vaan aander kiere tot Rudy ummer get goods in de fles had en dao heel Pierre wel vaan. Allein mós heer Els nog eve zoe wied zien te kriege tot ze neet mèt d’n oto ginge meh te voot of mèt ‘nen taxi. Heer had evels nog twie weke um häör dao op te pripperere.

Pierre merkde ouch tot Els ’t leuk voont meh tot ze nog euver ’t ein en aander aon ’t prakkezere waors. In ierste instantie kaom heer neet d’rachter wat häör bezeg heel tot op zaoterdagmörge ’t hoeg woord d’r oet kaom.

“Pierre, iech höb ‘ns geprakkezeerd jong, meh mèt dat good kestuum vaan diech kinste neet mie goon. Veer goon loere veur e nui. De bis al e paar kier bij Rudy en Sophie gewees in dat broen pak en astrein zègke die: dao höbste häöm weer in dat broen kritsjelkes kestuum. Dee heet sjijns niks aanders mie in de kas haange. Daorum höb iech gedach: veer goon veur e nui loere. Vendaog nog. Wat tunks diech?”

Wat heer ‘tunksde’ had geine zin um dao mèt veur d’n daag te koume, dat wis heer oet jaore lang ervaring. Wat Els in häöre kop had waors zelfs geis vaan zaajt neet tege opgewasse.

Pierre z’ne mood zakde häöm geliek in de sjeun. De stad in veur e nui kestuum. Este häöm urges d’n doed mèt aon doogs daan waors ’t op zaoterdag de stad in te goon. Hartstikke drök, vol winkels en daan tot euvermaot vaan ramp paskamer in, paskamer oet. Mieljaar de moer euver! Meh wat wèlt me, ziech verzètte? ’t Book “oorlog en vrede” vaan Tolstoi zouw heer eve gemekelek gesjreve kinne höbbe.

Via de roltrap kaome ze op ’t ierste bij C&A. Els leep veurop en stievelde geliek op de kestuums aof en haolde e blouw kestuum oet ’t rek. “Wat tunks diech hei vaan? Zoeget is ‘ns get aanders , vinste neet? ‘ns Loere of dien maot debij is? 56?” “De lèste kier had iech 54, Els. De loers ummertouw veur ’n groeter maot es tot iech in werkelekheid nudeg höb. Beloer miech noe ‘ns. Veurwat zouw iech 56 nudeg höbbe. Zeen iech aanders oet es twie jaor geleie wie iech dat brount höb gekoch? Nou wel daan!” Pierre zoch dus nao ’t rek mèt 54 en begós de kestuums te bemonstere. Heer haolde e sjoen broen pak oet ’t rek en heel dat op aofstand um ’t good te kinne beloere. “Iech dink tot dat neet get veur uuch is menier” hoort Pierre inins achter ziech iemes zègke, “Dat is e pak vaan Italiaonse makelij en die valle bezunder klein. Dat is niks veur uuch. ’t Spit miech. Geer moot neet zeuke bij ‘slim fit’ of ‘regular fit’ meh ierder bij ‘comfort’. Wat eur vrouw in häör han heet zal beter bij uuch passe al dink iech welliech, es iech maag?, aon ‘ne kleine 29.”

Pierre zaog de kaf vaan “Oorlog en Vrede” weer veur ziech. ’t Maakde Pierre niks mie oet, heer had noe al zien tuut vol. Heer pakde ’t pak dat Els had oetgezeuk aon en ging, mèt wie e sjaop dat nao de slachbaank geit, de paskamer in.

Wie heer de paskamer oet kaom, nao ziech in ’t pak gewörmp te höbbe, loerde Els benkelek. ’t Pak stoont häöm veur geine meter. ’t Humme dat heer aon had vlookde bij ’t pak en wie ze häöm ‘ns good beloerde zaog ze ouch nog tot heer ‘nen eerappel in zien sokke had. Heer stoont veur sjendaol.

Pierre zaog aon de ouge vaan Els tot heer es de sodemieter weer achter ’t gerdijnsje vaan de paskamer moos verdwijne. “Doeg oet. Dat steit diech vaan geine kant en ouch nog kepotte sokke aon. Zoe geit me toch gei pak koupe. Iech sjaom miech doed. Iech was en striek miech kepot en daan geit menier mèt kepotte sokke e pak koupe. Had d’n sjeun nondesjouw aongedoon. Veer goon noe iers bij de Hema e stel nui sokke koupe en daan goon veer nao Gapicon. Mèt die Italiaonse kestuums vaan hei hoof iech zoewiezoe bij diech neet mèt aon te koume, trouwens de lös neet ‘ns wat vaan d’n Italiaan kump.

Bij Gapicon slaagde Pierre. ’t Woort e sjoen doonkerblouw kestuum, mèt sjielee. Iers had heer nog e gries kestuum aongehad meh dat maakde häöm volges Els nog grijzer es tot heer al waors. Heer had volges Els get nudeg dat häöm kleur op ’t geziech brach en dat waors ’t geval mèt dat kestuum. Geliek woorte ouch nog twie bijpassende hummes en ’n sjoen raos krevat mèt posjètsje debij gekoch. Els waors kontent en borg ‘Oorlog en Vrede’ veurluipeg weer op.

Door ’t veurdeileg oetvalle vaan d’n aonkoup vaan Pierre kós Els ziech e fiestelek zwart gekleid klèdsje permitere. Get mèt pailjetsjes, e sjoen roond helske en e bitteke pofmuiwke.

Op Keersaovend trokke Pierre en Els nao de nachmès in Slevrouwe. ’t Waors drök en daodoor koste ze neet bijein zitte. Rudy, Sophie en de kinder zaote e gans stok veur hun. Nao de nachmès ginge ze mèt z’n zèsze nao ’t hoes vaan Rudy en Sophie boe e hinnevideeke en e good glaas wien op hun stoont te wachte. Oonderweegs vertelde Els euver de strapaze um mèt Pierre e nui kestuum te goon koupe. Door dat veuraof te vertèlle zouw ’t nui pak deste helder opvalle en zouw Sophie neet op de gedachte kinne koume tot zij ziech niks koste permitere. Neet tot ze dat al ‘ns gemerk had meh me kos toch mer beter veurkoume. Häör nui kledsje leet ze nog eve oonbesproke. Dat kaom astrein wel ter spraoke.

In de gaank moos iers en veural Pierre ze pak bemonsterd weure. Heer stoont sjiek d’rop voont ederein. “Laote veer daorop en op de Keersmès toaste”, reep Sophie en vloog mèt häöre jas nog aon de keuke in boe e deenblaad mèt glaazer en ’n fles champagne stoont te wachte.

Eve later laog dat alles in gruzeleminte op de groond wie bleek tot Els persijs ’t zelfde klètteke aonhad es Sophie.

Euver ’t nui pak vaan Pierre woort gei woord mie gesproke zelfs neet wie heer de nui krevat mèt de regout vaan ’t hinnevideeke in kontak leet koume.

Liza vaan de Second Hand shop voont ’t curieus tot ze vlak veur de nuijaor twie einse zwarte klèttekes mèt pailletsjes in häör zaakske te koup kós aonbeeje in ongeveer ’n einse maot. Zoeget kaom mer zelde veur. Welliech ‘ns get veur ‘nen twierling?

Jan Janssen

De veerde keuning

Aon ’t firmamint stoont ’n staar te blinke. Al e paar daog had heer die staar gezeen. Noets ierder had die dao gestaande. Heer kos ziech neet rappelere die staar oets ierder gezeen te höbbe. ’t Waors of die staar häöm get wouw vertèlle, meh wat?

Heer perbeerde zien zinne te verzètte meh dat lökde neet ech. Ederen aovend es ’t duuster woort stoont die staar dao te sjittere en zelfs euverdaag, oondaanks de zon en al häör leech, kós heer die staar aon d’n hiemel zien stoon.

Die staar had get te beduie meh wat? Heer dook in de beuk. En voont nao get zeuke ’n meugeleke verklaoring. Heer laos tot oets e teike aon ’t firmamint get hiel bezunders zouw laote wete. De minsheid wachde jummers op ‘ne verlosser, iemes dee us de weeg nao gelök en vreij zouw wieze. Zouw dat, – die staar – , dat teike zien?

’t Waors of die staar häöm trok um op reis te goon. Oonrös maakde ziech vaan häöm meister. Heer begos, of heer wouw of neet, ziech klaor te make veur ’n reis. Blieve boe heer waors, waor gein optie. En zeet wie heer vertrok ging de staar häöm veuroet. Heer woort gans blij vaan binne, heer voolt tot heer oonderdeil waors vaan e bezunder gebäöre.

Nao wat zouw heer op weeg zien? Wat zouw heer vinde op zienen toch? Zouw heer de verlosser vinde? De verlosser dee us oets belaof waors en boe de minsheid op zaot te wachte?

Gelök en vreij zouw eus deil weure stoont gesjreve. Meminte vaan gelök had heer wel ‘ns gekint in zien leve meh die hadde deks weer gaw plaots mote make veur meminte vaan zörg en sjagrijn. En vreij … es dat ‘ns zouw kinne, wat zouw dat ’n rös bringe oonder de lui. E zaoleg geveul maakde ziech vaan häöm meister. ’t Waors of de wereld um häöm heen opins e stök klaorder en luchteger woort. Zien verlange um de verlosser tege te koume in zien leve woort allein mer groeter.

Nao daog vaan reize kaom heer oetindelek in e klein pläötske aon. De staar die häöm aonhawwend de weeg had geweze bleef stoon en maakde gein aonstalte mie um weier te goon. Heer keek um ziech heer in d’n hoop e pelies te oontdèkke.
Op dat memint ging in e besjeije huiske de väördeur ope en drei sjieke manslui woorte door d’n hier des huizes oetgelaote. Heer daanke hun hartelek veur hun feziet en veur hun keuninkleke kedoos die ze aon ’t kinneke en zien moojerke hadde gegeve.

En zeet die drei weze op de staar die bove ’t huiske waors blieve stoon en heer … heer begreep de heimelse kemissie ouch die drei hei nao touw had gerope. Sint Joezep zaog häöm stoon en gebierde tot heer naoder moos koume en zoonder ouch mer e woord te zègke leidde dee häöm nao ’t bèdsje boe ’t kinneke laog te slaope. ’t Moojerke heel e wakend oug op häör zäönsje.

Toen bekroop häöm evels ’t geveul tot heer geine kedo bij ziech had veur ’t kleint. Heer stoont mèt leech han terwijl zie gemood op ’t punt stoont euver te loupe. Heer greep in zien binnetes en haolde zien blokfluit oet en heer begos meziek te make. ’n Hiemelse melodie völde de ruimte. De ein melodie nao de aander kloonk door ’t huiske. ’t Kinneke doog zien uigskes ope en loerde häöm aon en dao kaom ‘ne contente lach euver ’t snuutske vaan ’t kinneke.

Heer had ’n prachtege kedoo aofgegeve. Zien gemood in de vörm vaan meziek. ’n Taol die ’n eder versteit en rös en vreij bringk aon ’n eder dee daoveur ope steit. Voldoon ging heer trök nao de plaots boe heer vaandan waors gekoume um dao in gelök en vreij zien weier leve te leie. Heer had mage zien wat us belaof waors.